Doručak
Pane & Bruschette / Hleb & Bruskete
Hleb prati istoriju čoveka poslednjih 12.000 godina.
Antički stanovnici Italije živeli su na plodnom području uzgajajući žitarice, među kojima je i spelta (farro) od koje i potiče reč “farina” – brašno.
U Rimu su otvorene prve prodavnice koje su prodavale hleb, zatim mlinari i kasnije pekari.
Antipasti / Predjela
Na stolovima bogate, buržoarske klase, pre ujedinjenja Italije (kao i u Francuskoj), razvija se umetnost predjela gde dvorski kuvari predstavljaju svoja kreativna umeća, uglavnom zasnovana na toplim jelima i predjelima.
U tom periodu predjela su bila namenjena samo bogatima, ali se i među siromašnim slojevima društva po nešto pravilo.
Manje bogati slojevi su uglavnom imali jedno jelo i bazirali svoju ishranu na filozofiji “jedemo ono čega ima” i “ne bacamo ostatke hrane”.
Upravo iz te filozofije, rođene su poslastice kao što su bruskete sa maslinovim uljem i origanom (podgrejanim hlebom od prethodnog dana) ili Askoli masline (višak maslina ispržen na maslinovom ulju).
I nostri taglieri / Naše daske
I Carpacci
Za ime jela, zaslužan je Giuseppe Cipriani, vlasnik lokala Harry’s Bar u Veneciji, kada je jednom prilikom 1950 godine, namenski za svoju prijateljicu, groficu Amaliu Nani Mocenigo, pripremio jelo koje se baziralo na sirovom mesu, jer su joj lekari zabranili kuvano.
Naziv jelu je dao u čast slikara Vittore Carpaccio, jer ga je boja sirovog mesa koje je spremao podsećala na intenzivne boje na umetničkim delima čuvenog slikara, čije su slike u tom periodu bile izložene u Palati Ducale u Veneciji.
Po nekima, slika koja je inspirisala Ciprianija je Beseda svetog Stefana (Muzej Luvr u Parizu).
Insalate del nostro orto / Salate iz naše bašte
Salate imaju zaista fascinantnu istoriju, čiji se trag gubi tokom vekova.
Klasična zelena salata, začinjena uljem, sirćetom i solju , prisutna je u ishrani jos iz vremena Grka i Rimljana.
Kroz istoriju zelena salata je imala čak i reputaciju anti-afrodizijaka.
Verovatno je zbog toga ishrana zelenom salatom i sirovim povrćem uopšte, povezana sa tradicijom povlačenja u manastire i spartanskim stilovima života samotnjaka u potrazi za većim duhovnim kontaktom, koji bi vodio odvajanju od zemaljskih strasti.
Le paste della tradizione / Tradicionalne paste
Može biti suva ili sveža, u zavisnosti koliko se vode ostavi u testu. Tek nekoliko vekova se služi sa paradajzom.
Jedna prilično interesantna priča kaže da je pasta izumljena u Kini i da je na stari kontinent doneo Marko Polo 1295, pri povratku sa svog puta u Kinu.
Vrlo je moguće da su kinezi koristili pastu u svojoj tradicionalnoj kuhinji, međutim potvrđeno je da pasta ipak datira iz mnogo ranijeg perioda mediteranske tradicije.
Poreklom iz Kampanije, špageti sa belim lukom, maslinovim uljem, ljutom papričicom, prezlama i sušenim paradajzom su rasprostranjeni u celoj Italiji (sa dominacijom na jugoistotku zemlje) i jedan su od najcenjenijih recepata.
Beli luk, maslinovo ulje i ljuta papričica su zaista svi sastojci ove paste, ali uprkos jednostavnom receptu koji ima dugu i interesantnu istoriju, postoji dosta varijacija koji su svrstali ovu pastu u tradicionalnu „pastu u ponoć“.
San Marzano paradajz dolazi sa teritorije Kampanije iz davne 1970 godine.
Smatra se, zapravo, da je kralj Perua poklonio seme ovog paradajza kralju Napulja, koje je on posadio na mestu gde se danas nalazi gradić San Marzano i gde se i dan danas, na istom mestu ovaj paradajz gaji.
Pasta alla Norma je tanjir paste prepun tipičnih mediteranskih ukusa, uglavnom se pravi sa kratkom pastom sa sosom od paradajza i dodacima pohovanog plavog paradajza, slanog ricotta sira i bosiljka.
Poreklo recepta se prepisuje Sicilijanskom gradu Katanija, kao simbolom kuhinje tipične za taj grad, iako su brojne varijacije testenine sa sosom od paradajza i plavim paradajzom koje su već bile rasprostranjene po mediteranu, pre rađanja zvaničnog recepta u Kataniji.
Ime jela dato je po čuvenoj Belinijevoj lirskoj operi Norma.
Karboneria je bilo ime tajnog revolucionarnog italijanskog društva, koje se rađa u Kraljevstvu Napulja u prvim godinama 19. veka koje se baziralo na patriotskim i oslobodilačkim vrednostima.
Sastajali su se tajno i često su donosili sa sobom jednostalvno jelo koje je bilo napravljeno od jaja, sira pekorino i suve paste.
A ima i onih koji povezuju Karbonaru sa Napuljem. U istom periodu, 1944 američki vojnici su voleli “uličnu hranu” koju su napoletanci služili po štandovima, ono sto se danas zove “street food”.
Voleli su i tipičnu “novčanik picu” i špagete koje se brzo spremaju sa biberom i sirom, koje je jednog dana američki vojnik pokušao da obogati jajima, pančetom i pavlakom za kuvanje. Recept koji je danas neprihvatljiv za Napolitance, koji je možda preteča Karbonare.
Od tog recepta, neizbalansiranog i vrlo amerikanizovanog, Napolitanci su radili na njegovom usavršavanju. Ubrzo je recept došao do Rima, koji ga je prisvojio i pretvorio ga u mit.
L’amatriciana je sos za suvu pastu, tipičan za osterije i tratorije u Rimu. Sastojci su: pančeta, parmezan i paradajz. Nosi ime po malom gradu Amatrice.
Prva svedočenja od nastanku ovog jela je 1816 godine od strane kuvara Francesca Leonardi koji je tada služio Papu.
800. godine u delu Rima u blizini trga Navona, postojao je ugao de’Matriciani i jedan trg gde su grići (stanovnici Apeninskog poluostrva) držali pijacu na kojoj su prodavali hleb, suhomesnate proizvode i sireve, a sa planina, a živeli na imanju koje se zvalo L’Amatriciana.
Le paste fresche / Sveže paste
Mesa
I Risotti / Rižoti
Il pesce / Ribe
Pice
Sve naše pice pravljene su od testa od tačno 280 g, korišćeni su isključivo sastojci odobreni od strane asocijacije Prave Napoletanske Pice. Sazrevanje testa na ambijentalnoj temperaturi i trajanju ne dužem od 24 sata.
Najbitnije poglavlje u istoriji pice se otvara 1889. godine, tokom posete kralja Umberta prvog i kraljice Margerite Napulju.
Pripadnici kraljevske porodice su bili ugošćeni od strane tadašnjeg najboljeg pica majstora, Raffaele Esposito, koji je za njih pripremio tri vrste pice.
Kraljica Margerita je pica majstoru izrazila posebno oduševljenje picom “mocarela, paradajz i bosiljak” i čestitala na umeću. Raffaele je u znak zahvalnosti prema kraljici nazvao ovo svoje kulinarsko umeće “pizza Margherita”.…
Dečiji meni
Slatkiši
